Onder een baldakijn van witte visnetten loopt de Koningin naar de Nieuwe Kerk waar zij ingehuldigd zal worden. Deze korte wandeling was met enige angst omgeven omdat de avond ervoor een aantal anonieme brieven waren bezorgd waarin de jonge vorstin met de dood werd bedreigd. Omdat Wilhelmina nog geen man of zonen had moest zij volgens het protocol alleen lopen. Ook Emma mocht haar niet vergezellen. “Mij leek deze ommegang een eeuwigheid in die doodse stilte en in dat ogenblik van eenzaamheid en verlatenheid”. (uit: Eenzaam maar niet alleen, p. 90)